فرخی - شاعر لب دوخته ی دوران مشروطه

شعر آزادی
آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی             دست خود ز جان شستم از برای آزادی

تا مگر به دست آرم دامن وصالش را                    می دوم به پای سر در قفای آزادی
با عوامل تکفیر صنف ارتجاعی باز                     حمله می کند دایم بر بنای آزادی
در محیط طوفانزای ماهرانه در جنگ ست                       ناخدای استبداد با خدای آزادی
    شیخ از آن کند اصرار بر خرابی احرار                 چون بقای خود بیند در فنای آزادی
دامن محبت  را  گر کنی ز خون  رنگین                         می توان ترا گفتن پیشوای آزادی
فرخی ز جان و دل می کند در این محفل                    دل نثار استقلال جان فدای آزادی

*                            *                           *                         *

باز گویم این سخن را گرچه گفتم بارها
می نهند این خائنین بر دوش ملت بارها
پرده های تار و رنگا رنگی آید در نظر
لیک مخفی در پس آن پرده ها اسرارها
مارهای مجلسی دارای زهری مهلک اند
الحذر باری از آن مجلس که دارد مارها
دفع این کفتارها  گفتار نتواند نمود
از ره کردار باید دفع این کفتارها
فرخی این خیل خواب آلود ، مست غفلت اند
این سخن را بباید گفت با بیدارها